Φάγανε, φάγανε, φάγανε...

Τα δύο μεγάλα κόμματα του δικομματικού μας συστήματος δεν φαίνεται να μπορούν να βγάλουν την χώρα από την χρόνια κρίση στην οποία τα ίδια αυτά κόμματα, μαζί σαφώς και με τα μικρότερα, την οδήγησαν, ή έστω δεν την απέτρεψαν.

Οι πολιτικοί μας δεν μπορεί να καμώνονται πως είναι σαν τον Μαυρογιαλούρο. Την παλιά καλή ελληνική ταινία με τον Λάμπρο Κωσταντάρα που ξαναείδαμε χτες βράδυ στο Star.


Δεν είναι δυνατόν δηλαδή οι ηγεσίες των δύο κομμάτων, να ισχυρίζονται σαν τον Μαυρογιαλούρο, ότι δεν ήξεραν τι ρεμούλα γινόταν στο "υπουργείο" τους. Γνώριζαν και παραγνώριζαν. Ολοι γνώριζαν.



Ηταν και συνεχίζει να είναι σε γνώση των ηγεσιών και των δύο μεγάλων κομμάτων, και η σήψη και η παρακμή καθώς και οι αιτίες και οι πηγές των φαινομένων αυτών. Καθώς και η θεραπεία τους.

Το να ισχυριστούν οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και των μικρότερων, ότι δεν γνώριζαν, σαν τον Μαυρογιαλούρο δηλαδή, για την ρεμούλα εδώ και δεκατίες, το λιγώτερο υποτιμούν την νοημοσύνη μας. Και φυσικά αν παραδεχτούν ότι γνώριζαν μπαίνει το αμείλικτο ερώτημα, τι έκαναν για να αποτρέψουν την κατάσταση. Τι κάνουν σήμερα. (ακόμη το Ελεγκτικό Συνέδριο δεν έχει πρόεδρο για παράδειγμα, φτάσαμε να παρακαλάμε για ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΗ δικαιοσύνη, και ούτε αυτή...).

Κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχει συνδέσει ακόμη την διαφθορά με την υπανάπτυξη της χώρας ακόμη. Λες και δεν ήταν η πολιτική διαφθορά που καταδίκασε τομείς και τομείς οικονομικούς στον μαρασμό και την εξαφάνιση.

Ομως τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχουν ούτε ριζοσπαστικές ιδέες αλλά ούτε και προτάσεις προς τον λαό, για το πως θα βγει η χώρα από την πολύμορφη κρίση. Αν υποστηρίζουν πως έχουν τέτοιες ιδέες και προτάσεις και παρόλα αυτά ο λαός συνεχίζει να απέχει μαζικά από τις εκλογικές διαδικασίες, τότε σημαίνει πως οι ιδέες και οι προτάσεις τους δεν είναι τόσο ριζοσπαστικές όσο πιστεύουν. Πως οι προτάσεις, οι ιδέες αλλά κυρίως οι προθέσεις τους, αφήνουν απέξω πράγματα και ΔΕΝ τα αγγίζουν. Πράγματα σημαντικά και σοβαρά. Οπως η κάθαρση για παράδειγμα. Οπως η συμμετοχή του λαού στον έλεγχο ("πολίτης δ’ απλώς ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής"). Και γι' αυτό δεν συγκινούν και τον λαό.

Ουσιαστικά τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και τα μικρά, είναι εγκλωβισμένα. Εγκλωβισμένα σε έναν παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας, άσκησης της εξουσίας, επαφής με τα λαϊκά στρώματα αφ' υψηλού, παροχολογία, υποσχέσεις και ρουσφέτι. Κι όσο παραμένουν έτσι όπως είναι τώρα θα παραμένουν εγκλωβισμένα. Και ο λαός ΔΕΝ θα τα εμπιστεύεται και θα απέχει από τις εκλογές. Το να κατηγορούν τον λαό γι' αυτό σημαίνει ότι κρίνουν την πραγματικότητα κοντόφθαλμα εντελώς.

Τα δύο μεγάλα κόμματα δεν διαθέτουν πρόσωπα ικανά να πάρουν τις κρίσιμες αποφάσεις, τις ίσως ηρωϊκές αποφάσεις, που χρειάζονται, που ζητάει ο λαός, ώστε να βγει η χώρα από την κρίση και να μπει στον δρόμο της ανάπτυξης και της ανεξαρτησίας. Ούτε χαρισματικοί ηγέτες, ούτε μπροστάρηδες και ήρωες. Απλώς επίδοξοι διαχειριστές.

Τα δύο μεγάλα κόμματα είναι οι φορείς της διαφθοράς. Οι προωθητές της μετριότητας. Οι εκτοξευτές της ανικανότητας. Ο βιότοπος της συναλλαγής.

Τα δύο μεγάλα κόμματα είναι ΤΟ πρόβλημα. Οχι η λύση.


Θραξ Αναρμόδιος