ΔΝΤ: Μπαμπούλας ή δαιμονοποίηση

Η Πολιτική και η Οικονομία δεν νομίζω ότι ανήκουν στις "ακριβείς επιστήμες" .

Η μεν Οικονομία είναι από τα ομιχλωδέστερα γνωστικά αντικείμενα που διδάσκουν τα δυτικά πανεπιστήμια. Η δε Πολιτική, δηλαδή η εντός κοινοβουλευτικής δημοκρατίας άσκηση εξουσίας, έχει αποδείξει περίτρανα ότι είναι ο βιότοπος της ποικιλώνυμης διαπλοκής, της διαφθοράς, και των λόγων που δεν γίνονται πράξη.

Και οι δύο σαν τέχνες ανήκουν μάλλον στην συνομοταξία του "βλέποντας και κάνοντας".

Σχετικά όμως με την Πολιτική, το απογοητευτικώτερο όλων είναι πως ακόμη και μετά από τόση συσσωρευμένη εμπειρία "πολιτικών συμπεριφορών και πολιτικής αξιοπιστίας", υπάρχουν οπαδοί. Με ιερές πεποιθήσεις. Με ινδάλματα. Και με "ιδεολογίες". Και αλλίμονο σε όποιον ακόμη και με επιχειρήματα εκφέρει αντίθετο λόγο. Θα χαρακτηριστεί από εμπαθής μέχρι ίσως και φανατικός.

Τρανό παράδειγμα ο κ. Σαμαράς και οι οπαδοί του. Ο κ. Σαμαράς εμφανίζεται να είναι ίσως ο πιο αξιόπιστος πολιτικός αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πολλά. Και όχι μόνο στη χώρα μας. Αξιόπιστοι πολιτικοί μας έχουν ξανατύχει αλλά φθάσαμε να το φυσάμε και να μην κρυώνει. Και ο Κάρλος Μενεμ εμφάνιζε μια πολύ πιο αξιόπιστη "επαναστατική φρασεολογία" πριν γίνει πρόεδρος στην Αργεντινή. Και όταν έγινε...

Από το βήμα του Προσυνέδρίου της ΝΔ στο Ναύπλιο, για μια Νέα Οικονομική Στρατηγική, η κ. Μπακογιάννη μας είπε "να μην δαιμονοποιούμε το ΔΝΤ". Ναι καλά...

Και ο κ. Σαμαράς τι διαφορετικό, σχετικά με το ΔΝΤ, μας είπε;

"
Φοβικοί, ασφαλώς, δεν πρέπει να είμαστε απέναντι σε τίποτε.
Ούτε καν απέναντι στο ΔΝΤ.
Μπαμπούλα δεν πρέπει να θεωρούμε κανένα.
Ρεαλιστές οφείλουμε να είμαστε!
Την αλήθεια οφείλουμε να εξηγούμε στον Ελληνικό λαό…
Και η αλήθεια είναι ότι όπου πήγε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο πρώτος και απαράβατος όρος που επέβαλε παντού ήταν η ισοπέδωση μισθών και συντάξεων.
"

Δεν θα επιχειρήσω μετάφραση. Θα πω απλώς ότι μου φαίνεται σαν χρησμός μαντείου. Και θα θυμίσω μόνο ότι ο κ. Σαμαράς ήταν υπουργός Εξωτερικών όταν άρχισε η αλβανική εισβολή.

Η πατρίδα μας βρίσκεται σε μια αληθινά κρίσιμη καμπή. Ολοι το ξέρουμε. Οτι γίνει τώρα θα μας συνοδεύει για δεκαετίες.

Θα μπορούσε ο κ. Σαμαράς, και οποιοσδήποτε άλλος να μας συνεγείρει. Να τον ακολουθήσουμε. Ολοι. Να κατεβούμε αύριο μαζί του στο δρόμο. Πως; Με μερικές ρηξικέλευθες προτάσεις και ιδέες. Ριζικές. Ριζοσπαστικές. Από αυτές που κυκλοφοράνε στα μυαλά όλων μας αυτή την εποχή. Αλλά δεν θα το κάνει και μακάρι ψεύτης να βγω.

Διότι ο κ. Σαμαράς, όπως και κάθε άλλος κοινοβουλευτικός πολιτικός, είναι "σαρξ εκ της σαρκός" του ιδίου πολιτικού συστήματος. Του συστήματος εκείνου που "δεν μας θέλει μεσ' τα ποδάρια του". Που θέλει να αποφασίζει μόνο του. Και οι ριζοσπαστικές προτάσεις είναι εκείνες που βγάζουν κι εμάς, τον απλό πολίτη, από την πολιτική αφάνεια και του δίνουν πολιτικό λόγο. Και εξουσία. Οι πολιτικοί δεν θέλουν να τους εποπτεύει κανείς. Ούτε καν εμείς. Ο φυσικός τους Επόπτης. Μας δίνουν την ψευδαίσθηση του "ελέγχου" δια των εκλογών. Ενώ στην ενδιάμεση τετραετία ο απλός πολίτης δεν έχει κανέναν θεσμικό ρόλο. Πόσο έξυπνο είναι αυτό εκ μέρους μας μετά από όσα είδαν τα μάτια μας;

Θα παραθέσω λοιπόν σε μια λίστα μερικές από αυτές τις ιδέες, που δεν είναι όλες δικές μου βέβαια.

-Σύσταση, με νόμο, εξεταστικών επιτροπών για τα σκάνδαλα του παρελθόντος. Κάθε επιτροπή απαρτίζεται από 500 πολίτες οι οποίοι προκύπτουν από κλήρωση, με βάση τον αριθμό ταυτότητας ή κάτι παρόμοιο, ανάμεσα σε όλους τους πολίτες μεταξύ 28 και 65 ετών. Δίπλα τους ενδεχομένως ένα ολιγομελές βοηθητικό σώμα δικαστικών χωρίς δικαίωμα ψήφου. Οι επιτροπές αυτές έχουν ρόλο ανακριτή και εισαγγελέα ταυτοχρόνως.

-Εξοδο από την Οικονομική Ενωση και επαναφορά της δραχμής. Στάση πληρωμών. Αναδιαπραγμάτευση του εθνικού χρέους. Αγωγές σε αλλοδαπά φυσικά και νομικά πρόσωπα που εμπλέκονται στην διόγκωση του εθνικού χρέους. Εξωση από τη χώρα όλων των αλλοδαπών τραπεζών. Υποτίμηση της δραχμής. Υψηλότατοι δασμοί στα εισαγόμενα.

-Λουκέτο στο Χρηματιστήριο Αξιών για μια διετία και απαγόρευση παρόμοιων χρηματοπιστωτικών διαπραγματεύεσεων. Εκδοση λαϊκών ομολόγων. Υψηλότατη φορολόγηση της εκκλησιαστικής και της μεγάλης εν γένει περιουσίας. Φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή πάνω από ένα ποσό μερικών εκατοντάδων χιλιάδων δραχμών θεωρείται κακούργημα. Ελεγχος των περιουσιακών στοιχείων όλων των υπαλλήλων των αμαρτωλών υπηρεσιών (Πολεοδομία, Εφορία, ΟΣΕ, διάφορα υπουργεία κλπ) από Εξεταστικές επιτροπές που συστήνονται με την μέθοδο που ήδη περιέγραψα. Επιτροπές πολιτών, όπως παραπάνω, που ελέγχουν ανά εξάμηνο τα οικονομικά δημόσιων οργανισμών όπως Νοσοκομεία, ΙΚΑ κλπ κλπ

-Συγχώνευση και αναγκαστική συμμετοχή του δημοσίου στις ιδιωτικές τράπεζες. κίνητρα οικονομικά από το δημόσιο ώστε οι ιδιωτικές τράπεζες να χρηματοδοτούν καινοτόμες ιδέες και επιχειρήσεις όχι ως δανειστές μόνο αλλά και κυρίως ως συνεταίροι. Μείωση έως εξαλείψεως του συστήματος των κλασματικών αποθεματικών.

-Επιτροπές πολιτών (όπως παραπάνω) που κάθε μήνα αξιολογούν επιχειρηματικά πλάνα, ιδέες και προτάσεις που υποβάλλουν πολίτες-επιχειρηματίες και χρηματοδοτούν όσες κρίνουν αξιόλογες με γνώμονα πάντα την δημιουργία μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων.

-Επιτροπή πολιτών που θα αναλάβει να αξιολογήσει τις προβληματικές και να προτείνει τρόπους να γίνουν βιώσιμες.

-Επαναφορά της αρχαίας "λειτουργίας" και "χορηγίας". Επιτροπή πολιτών ετησίως αναθέτει (με αναγκαστικό νόμο ή όπως αλλιώς λέγεται) "λειτουργία" σε φυσικά και νομικά πρόσωπα, χωρίς να εξαιρούνται και οι ξένες επιχειρήσεις που δρουν στην χώρα, την παροχή των αναγκαίων για την συντήρηση και λειτουργία τμημάτων της δημόσιας μηχανής. Από ένα τάγμα του Ελλ. Στρατού ή μια μοίρα της Πολεμικής Αεροπορίας και ένα καράβι του Πολεμικού Ναυτικού μέχρι τα δημόσια σχολεία μιας περιοχής, την λειτουργία ενός σταθμού επεξεργασίας λυμάτων του δήμου, ενός νοσοκομείου, του ΕΚΑΒ κλπ κλπ. Και συν-χορηγίες. Οι χορηγοί θα τιμούνται κλπ κλπ κλπ.

Δεν ξέχασα κάποια ιδέα. Οι ιδέες, δικές μου και κυρίως άλλων που συζητώ μαζί τους καθημερινά, είναι πολλές και ποικίλες. Δεν θα μπορούσα να τις παραθέσω όλες γιατί θα ήταν κουραστικό. Αυτό που μετράει όμως είναι το πνεύμα των ιδεών. Και το πνεύμα είναι προς την κατεύθυνση
-της συμμετοχής του πολίτη στην έρευνα και την αντιμετώπιση της διαφθοράς
-της εξόδου από το ευρώ
-της φορολόγησης όχι του συνήθους υποζυγίου πια αλλά των αληθώς εχόντων και κατεχόντων
-της απαγόρευσης δημιουργίας εικονικού πλούτου από "χρηματοπιστωτικά προϊόντα"
-της συμμετοχής της μεγάλης περιουσίας και επιχείρησης στα "έξοδα της κοινωνίας και του δημοσίου"
-της δημιουργίας πραγματικής οικονομίας με την χρηματοδοτική στήριξη νέων ή προβληματικών επιχειρήσεων και την ανάπτυξη της καινοτομίας

Εχω την πεποίθηση ότι αν ο κ. Σαμαράς, ή οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του, εξήγγειλε μια παρόμοια δέσμη μέτρων πάνω κάτω σε αυτό το πνεύμα, και με δεδομένη την κατάσταση στη χώρα και την ψυχολογία μας, θα μετρούσε εικοσιτετράωρα μέχρι την πρωθυπουργία.

Αλλά πάλι μπορεί να κάνω και λάθος.

Θραξ Αναρμόδιος.

.

Με αφορμή μια ανακοίνωση του ΚΚΕ για την οικονομική κρίση

Το ΚΚΕ σπάνια, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κάνει λανθασμένη τοποθέτηση όταν αναλύει την τρέχουσα κατάσταση. Εγώ τουλάχιστον σχεδόν πάντα συμφωνώ με την κ. Παπαρήγα όταν την ακούω να μιλάει.

Ομως το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι, κατά την κρίση του καθενός μας, σωστές ή λανθασμένες αναλύσεις της τρέχουσας κατάστασης. Είναι κυρίως πρόβλημα εμπιστοσύνης πολιτικής. Πειθούς και γοητείας.

Και εμένα, όπως το λέει και πιο πάνω ο προλαλήσας zame, το ΚΚΕ μου δίνει την εντύπωση ότι ΔΕΝ θέλει να κυβερνήσει. Μου δίνει την αίσθηση ότι δεν θέλει να ανέβει το εκλογικό του ποσοστό πάνω από ένα όριο που θα έκαμνε τους υπολοίπους που απαρτίζουν το σύστημα να ανησυχήσουν και να νιώσουν ότι απειλούνται.

Εν ολίγοις όταν ακούω την κ. Παπαρήγα, της οποίας τον λόγο βαθύτατα εκτιμώ, έχω την αίσθηση ότι ταυτόχρονα μ' αυτά που λέει μου λέει ακόμη κάτι σαν: "εμείς σας τα λέμε κι αμαρτία δεν έχουμε, κι εσείς κάνετε τώρα ότι νομίζετε, εμείς μια φορά τα 'παμε, σας προειδοποιήσαμε, ξαλαφρώσαμε".

Δεν ξέρω γιατί ο καθημερινός πολίτης δεν προτιμάει το ΚΚΕ. Ξέρω γιατί δεν το ψηφίζω εγώ. Επειδή θεωρώ ότι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι σχήμα οξύμωρο.

Αλλά φαντάζομαι ότι αυτή η μη-προτίμηση του ΚΚΕ και από τους υπόλοιπους συμπολίτες μου, έχει να κάνει με την αξιολόγηση των προθέσεών του κόμματος αυτού και την γοητεία του ως οργανισμού που παράγει μια πολιτική και που έχει μια συγκεκριμένη ιστορία και κυρίως μια συγκεκριμένη νοοτροπία.

Δεν βλέπω να μας σώζει ούτε το ΚΚΕ, παρά τις σωστότατές του αναλύσεις.
Εικάζω ότι δεν θέλει κιόλας να μας σώσει.

Κι από την άλλη ίσως και να μην σωζόμαστε.
Κι ακόμη ίσως να είναι και καλύτερα να μην σωθούμε καν.

Και να περιμένουμε να δούμε, μετά την επερχόμενη "καταστροφή", μήπως για μια φορά σταθούμε περισσότερο τυχεροί και πράγματι καταφέρουμε να επιβάλλουμε δημοκρατικούς μηχανισμούς και ελέγχους που δεν θα μας ξαναοδηγήσουν εδώ που είμαστε τώρα.

Διότι εδώ που είμαστε τώρα με δημοκρατία αληθινή δεν θα φθάναμε ποτέ.

Εμείς όμως, οι απλοί πολίτες, επιμένουμε να μην θέλουμε πολιτικό ρόλο για μια ολόκληρη τετραετία (Οχι δηλαδή ότι και οι άρχοντές μας σκοτώνονται να μας δώσουν τέτοιο ρόλο). Κι αυτό είναι το κρίμα μας. Το οποίο ετοιμαζόμαστε να πληρώσουμε τώρα. Και όχι οι εκείνες ή οι άλλες λανθασμένες μας πολιτικές επιλογές μόνο.

Αν θα διασωθεί κάτι δεν θά 'ναι ο απλός άνθρωπος.
Αν θα διασωθεί κάτι θα είναι πάλι το σύστημα.

Θραξ Αναρμόδιος

Η Ελλάδα πάει ΔΝΤ

Ο απλός άνθρωπος δεν έχει φτάσει ακόμη στο "μη παρέκει". Εχει ακόμη να φάει και να πληρώσει τους λογαριασμούς του "συνδρομητικού καπιταλισμού" στον οποίο έχει πλέον επιτυχώς και ολοκληρωτικά εθιστεί. Εχει κάποια ελπίδα.

Είναι βέβαια αηδιασμένος, αρκετά αγανακτισμένος, και σχεδόν στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Και φοβάται. Και θυμώνει. Αλλά μόνος του. Μόνος του μέχρι στιγμής. Δεν την πολυσυζητάει την κατάσταση με άλλους. Εχει πιο ευχάριστες Τζούλιες και "μπάλλες" και "τρομοκράτες". Εχει κάποια ελπίδα.

Αν όμως τα πράγματα εξελιχθούν όπως φαίνεται ότι θα εξελιχθούν και αρχίσει η στέρηση λόγω μη έγκαιρης καταβολής των συνδρομών και αγορές με "δελτίο ή κουπόνι" τότε θα φοβηθεί πολύ και θα θυμώσει πολύ. Και θα αναγκαστεί να τα συζητήσει και με τον διπλανό του. Και τότε οι θυμωμένοι θα γίνουν δύο. Αν τα πράγματα οδηγηθούν στο "μη-παρέκει", θα φτάσει να τον απασχολούν και να συζητάει μόνο αυτά. Και θα απελπιστεί.

Και ο απελπισμένος είναι απρόβλεπτος.

Ο κύβος μάλλον ερρίφθη.
Πάμε ολοταχώς για μετωπική και με άγνωστη συνέχεια και κατάληξη.

Θραξ Αναρμόδιος

Καλή Ανάσταση

Καλό Πάσχα δεν μπορώ να πω. Ζητώ την συμπάθειά σας.
Καλό Πάσχα όμως δεν μπορώ να πω, γιατί ξέρω τι σημαίνει. Και σε ποια γλώσσα.

Θα πω Καλή Ανάσταση.

Είμαι ένας άθεος.
Αλλά αν υπήρχαν άγγελοι και έπρεπε να διαλέξω δεν θα πήγαινα με τους "εκπεσόντες".

Ξέρω τι είναι καλό και τι είναι κακό.

Το ξέρω για τον ίδιο λόγο που και ο Ηρακλής το ήξερε. Εκείνον που δεν χρειάστηκε κανένας θεός να τον φοβερίσει. Για να κάνει την σωστή εκλογή. Την αρετή. (Λέξη ξεχασμένη πια). Αν και στα χρόνια εκείνα τα παλιά η θρησκεία (από την λέξη Θράκη), δεν είχε τέτοια αποστολή. Να διδάξει στον άνθρωπο ήθος και αρετή. Αυτό ήταν δουλειά της κοινωνίας. Και είναι πάντα. Και της πόλης. Οτι σημαίνει πόλη.

Ω, ναι. Η πόλη είχε θρησκεία. Κρατική. Οπως και τώρα. Και όποιος της πήγαινε κόντρα έβρισκε μεγάλο μπελά. Είτε ήταν ο Σωκράτης, είτε ο Αναξαγόρας, το κολλητάρι του Περικλή. Διότι η δημοκρατική παράταξη καχύποπτα (η καχυποψία είναι πυλώνας της δημοκρατίας), θεωρούσε πως η όποια "θρησκευτική" επίθεση είχε στόχο την δημοκρατία την ίδια. Την πόλη. Το έθνος.

Διατηρούμε ακόμη την ίδια καχυποψία και τον ίδιο φόβο. Και πολύ καλά κάνουμε. Και το λέω εγώ αυτό. Ο χωρίς θεό. Πρέπει να 'μαστε καχύποπτοι σ'αυτόν που βάζει στόχο την πίστη των ελλήνων.

Ομως το πρόβλημα δεν είναι μόνο η πίστη, που στο κάτω κάτω αντιμάχεται και την λογική. Είναι η προέλευση αυτής της πίστης και η ρίζα της. Οι ιστορία της εδραίωσής της. Οι σχέσεις της με την εκάστοτε εξουσία. Και δεκάδες άλλα που ξεχνάω τώρα. Αλλά κυρίως τα συμφέροντα των ιερέων της.

Οτι και να κάνω δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω ΚΑΙ γι' αυτά. Θα αυτο-αναιρεθώ αν το κάνω. Το ξέρω ότι είναι επικίνδυνο όταν το κάνω. Διότι ο εχθρός, ο πάσης φύσεως εχθρός που μας περικύκλωσε και μας αφελληνίζει, τέτοιες διχόνοιες θέλει. Τον εξυπηρετεί η φαγωμάρα μας. Τον θρέφει και την εκμεταλλεύεται. Την συνδαυλίζει.

Αλλά από την άλλη μου είναι δύσκολο να σταματήσω να μιλάω στον συμπολίτη μου για ένα θέμα που θεωρώ κορυφαίας σημασίας. Για μας. Για την δημοκρατία. Για την πόλη. Για το έθνος. Δεν μπορώ να σωπάσω. Ούτε να σταματήσω να σκέφτομαι.

Θα πάρω μέρος λοιπόν στην Ανάσταση. Σαν όλους τους έλληνες. Θα πάρω μέρος κι εγώ και μαζί και η διαφωνία μου.

Κι αν δεν πιστεύω στην "πίστη" όπως εκείνοι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που τα πιστεύουμε μαζί. Που τα νιώθουμε μαζί. Που τα ζούμε μαζί. Που είμαστε μαζί.

Θα πάω λοιπόν στην Ανάσταση. Κι ύστερα θα γυρίσω και το αρνί. Θα πιω τσίπουρα και κρασιά. Θα χορέψω θρακιώτικα, και ηπειρώτικα και νησιώτικα και κρητικά και παλιοελλαδίτικα. Οπως τραγουδάνε και χορεύουν και πίνουν όλοι οι έλληνες. Τόσα χρόνια. Μαζί. Εχει σημασία μεγάλη.

Και το βραδάκι όταν θα πέφτει ο ήλιος, θα χύσω δυο σταγόνες στο χώμα. Στη μνήμη όλων αυτών που έζησαν και περπάτησαν σ' αυτόν τον υπέροχο τόπο. Και σε όσους αγάπησαν αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του. Οπως τα αγάπησα κι εγώ.

Καλή Ανάσταση.

Θραξ Αναρμόδιος

.

Αεροπορικές επιδρομές του Ισραήλ στην Γάζα

Διεθνές Δίκαιο και άλλες ιστορίες.

Ιδού τι είπαν οι Αθηναίοι στρατηγοί τον Μάρτη του 416 πχ στους Μήλιους, λίγο πριν καταστρέψουν το νησί τους:

“Αφού ξέρετε και ξέρουμε ότι, κατά την κρίση των ανθρώπων, το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του, κι ότι, όταν αυτό δε συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται.”

Και το θεωρούσα την επιτομή του κυνισμού. Τι λάθος!

Κοντά πενήντα χρόνια τώρα συμβαίνει ένα διαρκές έγκλημα. Μπροστά στα μάτια μας. Μια γενοκτονία από τις ειδεχθέστερες. Ενα έθνος γενοκτονεί ένα άλλο έθνος, ένα αδύναμο έθνος. Που δεν έχει την δύναμη να επιβάλλει το δίκιο του.

Στα χρόνια μας μάλιστα συμβαίνει live και τηλεοπτικά. Κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας.

Αναρωτιέμαι σε ποιο σημείο αγριότητας να έχουν φτάσει, αφού πια τους τραβάει το αυτί ο ΟΗΕ και η ΕΕ για “υπερβολική απάντηση” στην αντίσταση των Παλαιστινίων.

Οποτε παίζει την “Λίστα του Σίντλερ” ή κάτι παρόμοιο δεν μπορώ να το δω πια. Θυμάμαι, αντανακλαστικά αυτά που συμβαίνουν στην Παλαιστίνη και το κλείνω το ρημάδι. Μια αηδία με πιάνει. Για το προφανές της αδικίας και της προπαγάνδας. Και μετά θυμώνω που σπάνια βλέπουμε για την γενοκτονία των Ποντίων, των Αρμενίων, των Ινδιάνων, των Αμπορίτζιν, και των τόσων-πόσων χωριών που κάψαν οι Ναζί και οι Βούλγαροι στην πατρίδα μου την Θράκη, στην διάρκεια της κατοχής.

Χύνεται τόσο αίμα αθώων άδικα στην Παλαιστίνη κι εμείς βλέπουμε δυο-τρεις εικόνες τηλεοπτικές και μετά τίποτε. Σιγή. Και “Λίστα του Σίντλερ”. Μα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και το κάνουν αυτό τόσα χρόνια; Και ποιος είναι αυτός ο θεός τους που τους χρωστάει το αίμα των άλλων;

Ενα καλό μάθημα και για μας, σήμερα: “το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του”. Δηλαδή δεν πα να χεις δίκιο. Πρέπει να μπορείς και να το επιβάλλεις.

.